19-21 aug: Hecho –Ochagavia- Eugi-Irún

Vanochtend koud bij het opbreken van de tent en het ontbijt. Als we op de fiets zitten wordt dat snel anders want we beginnen vrijwel gelijk aan de eerste van drie klimmen, in totaal zo’n 1000m. De eerste vanuit het dal van Hecho naar een col (1085m) met vervolgens een afdaling naar het dal van Anso (860m). Een mooi gelegen stadje. We drinken er koffie en beginnen dan aan de volgende klim naar 1140m, dalen af naar Roncal(700m) en tot slot na Isaba de laatste klim naar de Portillo de Lazar (1120m). Dan is het alleen nog afdalen naar Ochagavia (750m). Een tocht waar we zowel in 1995 als in 2005 eerder delen van fietsten. De hele tocht hebben we korte ontmoetingen gehad met (veelal Spaanse) fietsers die de Transpirenaica reden, evenals wij van oost naar west dwars door de Pyreneeën. Een groot verschil is dat de Transpirenaica meer op mountainbikers is gericht en behoorlijk wat delen over onverharde paden lopen. Met be- en verwondering hebben wij (al wandelend) een paar maal gezien wat dat betekent qua wegdek. Wij geven de voorkeur aan lekker glad asfalt.
Als we de volgende dag verder fietsen zien we steeds meer peregrinos lopen. We hadden het ons nog niet gerealiseerd maar Roncesvalles, de startplaats van het Spaanse deel van de Camino de Santiago is vlakbij. Het landschap is ook aan het veranderen nu we langzaam wat aan het afdalen zijn naar de minder hoge delen van de Pyreneeën in Navarra. De aanduidingen trouwens ook: in het oostelijk deel hadden we te maken met Catelaans wat de nodige moeite kostte om te begrijpen, daarna gelukkig het gewone Spaans in het Arragonese deel en nu worden we geconfronteerd met het koeterwaals dat Baskisch heet. We eindigen na 1100 klimmeters bij Eugi (640m) aan het stuwmeer. Geen camping, maar wel een hotel met prachtig uitzicht op het stuwmeer.
Vanaf Eugi een laatste fietsdag met drie hoogtepunten. We hebben nog één klim te gaan van ongeveer naar de Collada Artesiaga (984m). Op zichzelf geen indrukwekkend hoogteverschil, maar nogal ongelijkmatig verdeeld. De meeste stijging zit in de laatste 3 kilometers met vrijwel constant 10% stijgen. Daarna een waanzinnige afdaling: kilometers lang en mooi. We hebben ook voor deze laatste dag nog een Via Verde gevonden vanaf Legasa naar Irún. Zo vermijden we het toenemend drukke (vracht-)verkeer richting de Franse grens en rijden we de laatste 40 km ’s opnieuw een prachtige route tot ongeveer in het centrum van Irún.