Nostalgie: Colorado, Trail Ridge Road-Timber Creek

In 1995 waren we met vrienden in Colorado op fietsvakantie. We reden met hen o.a. de Trail Ridge Road, zij het in omgekeerde volgorde: toen vanaf de camping Timber Creek (2714m hoogte) in 21 km naar de top. Dit keer gaan we vanaf het Beaver Meadows visitor center op 2390m in 36 km naar het hoogste punt (officeel)op 3713m hoogte: qua klimmen een makkie dus vergeleken met 'toen'. Het is de hoogste 'autoweg' in Amerika. Met een vroeg vertrek proberen we verkeersdrukte en hitte te ontlopen. Het klimmen gaat op zich goed, maar als we ruim boven de 3000m zitten gaat het, waarschijnlijk vanwege de hoogte, toch allemaal wat moeizamer. Gelukkig is er geen vrachtverkeer in het national park, weinig grote campers en houden de personenauto's over het algemeen goed rekening met ons. Dat is ook wel prettig want er zijn stukken waar weinig vluchtstrook en zelfs helemaal geen vangrail is (maar wel een diepe afgrond). Hoewel er op hoogte veel sneeuw ligt blijft het zonnig en een redelijke temperatuur. Evenals vorige keer een pittige maar ook prachtige tocht. Rond 14 u zijn we in het visitor center en dan is het alleen nog maar afdalen naar de camping in Timber Creek.
Deze camping kennen we nog uit 1995. Toen stonden we op een soort privé plekje 'in het bos'. Nu is er al een aantal jaren de pine beetle (een kever) actief in de Rocky Mountains van Amerika tot Canada, die er voor zorgt dat naaldbomen afsterven. Op plaatsen waar het gevaar oplevert worden de bomen omgehakt en dat betekent kale stukken zoals op deze camping bij Timber Creek. Wat wel bleef: er lopen zowel 's avonds als 's ochtends vroeg herten (elk) rond op de camping, die zich niet al te veel aan lijken te trekken van de kampeerders.

We fietsen de volgende ochtend het park uit richting Grand Lake, Granby en Hot Sulphur Springs. We trakteren onszelf op een zondagochtendontbijt (pancakes met maple syrup) in Grand Lake. In Hot Sulphur Springs is het nostalgie ten top: we kamperen evenals in 1995 op een soort georganiseerde wildkampeerplaats van de gemeente: tussen het riviertje en de spoorlijn in. Dit alles op loopafstand van de (inmiddels wel compleet ge-upgrade) hete zwavelbaden. Daarin vermaken we ons de rest van de middag. We slapen als een roos de nacht, met enige regelmaat opgeschrikt door de fluit en het gedreun van de goederentreinen die passeren. Die voor ons onlosmakelijk met het 'kampeergevoel in Amerika' zijn verbonden.