Natje en droogje

Dehydration (uitdroging) lijkt soms een Amerikaanse obsessie. Er wordt op allerlei manieren in informatieve uitingen aandacht aan besteed en veel mensen lopen met flesjes water of zgn. sportdrankjes rond (zoals dat inmiddels ook naar NL aardig is overgewaaid). Wij tanken op de fiets ook behoorlijk wat water, limo, sapjes, etc. weg. De ‘natjes’ tijdens het fietsen vragen overigens niet zozeer onze aandacht, die voor de 'afterparty' wel. De regels voor verkoop van alcoholische dranken variëren in Amerika van staat tot staat. Dat is dus opletten anders zit je na een flinke fietstocht 's avond op de camping met droge tanden een kopje thee naar binnen te werken. In de staat Montana wordt in de supermarkten wel drank verkocht. Maar vragen ze vrij actief naar je identiteitsbewijs om te controleren of je 21 jaar bent. Ook aan ons werd, natuurlijk vanwege onze jeugdige uitstraling :-), vrijwel altijd om een ID-bewijs gevraagd. In de staat Colorado is in de supermarkt geen alcohol te krijgen maar zijn er zgn. liquorstores, aparte winkels, waar je drank kunt kopen. Die dan blijkbaar wel weer reclame mogen maken. We zien aanbiedingen voor docenten en ouders omdat de schoolvakantie bijna is afgelopen?? Onze fantasie heeft niet veel nodig, al moet de noodzaak om het op een drinken te zetten o.i. wel heel verschillend zijn voor de beide doelgroepen. In de staat Utah is het nog een beetje strenger. Daar zijn ook nog restricties voor restaurants: wel of geen vergunning, alleen alcohol drinken als je ook eet, aparte ruimtes voor volwassenen en gezinnen. Schijnt recent wat soepeler geworden te zijn. Wij vinden het allemaal best, alleen wat verwarrend zo af en toe.

Droogje: de route Aspen- Carbondale- Paonia - Grand Junction
Vanuit Aspen rijden we richting Carbondale. Het grootste deel van de route kunnen we over fietspaden rijden en dalen we lichtjes af naar 1900 m. Vanaf Carbondale fietsen we alvast 10 km richting de Mc Clure Pass. Dan hebben we voor die dag weer genoeg kilometers gemaakt en nemen we een camping. De rest van de klim bewaren we voor de volgende dag. We zien 's ochtends vroeg een elk (hert) voor onze neus over de vangrail springen en de rivier over zwemmen. We stoppen even bij het gehucht Redstone. Redstone ‘bestaat’ nog vanwege een paar gerestaureerde coke-ovens van begin 1900 en wat toeristische activiteit daar om heen, zoals de koffie met homemade pastry die we ons goed laten smaken. De echte hoogtemeters zitten in de laatste 5 km voor de pas. En dan is het ook echt klimmen geblazen: minstens 5% en de meeste stukken tegen de 8% stijgen. Op 2690m hoogte zijn we bij de Mc Clure Pass. We zakken vervolgens af naar Paonia en we merken dat het daar heter wordt. Het laatste stuk domineren de mijnbouwactiviteiten en dat maakt het landschap wat minder interessant. Paonia is een dorp van niets, we hebben er 85 km opzitten, een camping is er niet dus we duiken het enige motel in.

De volgende dag rijden we een vrij vlakke vallei omgeving met groente en fruitteelt activiteiten in, richting Delta. Geen prettige weg: redelijk druk, smalle vluchtstroken. Later wordt dat gelukkig iets beter. De omgeving verandert, waar je ook kijkt het is heet, dor, droog, kaal en leeg geworden. Om 12u en na 50 km rijden, bij het stadje Delta, moeten we kiezen: stoppen of doorrijden naar Grand Junction op bijna 100 km. Tussen de 2 plaatsen is geen enkele voorziening. Delta is niet erg aantrekkelijk om de rest van de dag rond te hangen en we kiezen dus voor doorrijden. Maar het valt niet mee: het is druk op de weg, ontzettend heet, er zit een paar honderd meter stijging in de route die we niet hadden voorzien en er komt meer wind. Na ruim 90 km als we bijna op het hoogste punt zijn is er een fruitkraam. Wat een feest! We eten ons suf aan nectarines en kersen. Daarna, geen keus, weer op de fiets. De borden aldaar geven nog heel wat meer km's aan dan google maps ons had beloofd. Theo trapt even later zijn fietsketting kapot. De laatste 10 km zijn daardoor geen pretje: afwisselend kan hij wat afdalen zonder te hoeven trappen, een stukje steppen, lopen of door Ans op sleep genomen worden (de wereld op zijn kop trouwens). Na 115 km duiken we een motel in. We zijn echt kapot: tenten opzetten en potjes koken op een camping, we moeten er die avond niet meer aan denken.