On the road: kanariepieten ?!

Onze fietstocht concentreert zich voornamelijk rond de natuurparken en we proberen zoveel mogelijk de toeristische routes en rustige wegen te nemen en dat heeft natuurlijk invloed hebben op alles en iedereen die we wel of niet "on the road" tegenkomen. Het bezoeken van de natuurparken lijkt toch vooral een aangelegenheid voor blanken te zijn. We komen zo hier en daar wat hispanics tegen of bezoekers met een overduidelijke Aziatische achtergrond. Maar african americans zien we bijna niet. Wat weggebruikers betreft vakantiegangers of pensionado's die met grote RV's door Amerika toeren. Daar waar we gewone highways moeten nemen merken we dat ook de vrachtauto's allemaal een maatje groter zijn dan we in Europa gewend zijn. Verder zien we ontzettend veel (groepen) motorrijders die evenals wij de routes over hoge bergpassen of in canyons nemen. O.a. aan de grijze haren (met staarten) zien we dat het voornamelijk babyboomers zijn, die bijna allemaal op Harley Davidsons (met meer of minder blingbling) rijden. We maken bij stops regelmatig een praatje en worden vaak toegezwaaid.

Wij blijven een paar dagen langer in Moab want Theo wordt aangereden. Met alleen blauwe plekken en schaafwonden vallen de verwondingen uiteindelijk heel erg mee. Wel materiaalschade aan de fiets en kapotte fietstassen. De fiets is snel gerepareerd in een van de vele bikeshops. Maar de fietstassen (waterdichte Duitse degelijkheid) die wij hebben zijn hier vrijwel nergens te krijgen, en een echt goed alternatief is eigenlijk ook niet zo makkelijk voorhanden. Het lijkt er dus even op dat we niet verder kunnen fietsen. Opnieuw worden we aangenaam verrast door de dienstverlenende houding van veel bedrijven in Amerika. We bellen met de importeur van Ortlieb en leggen de situatie uit. En hoewel ze eigenlijk niet leveren aan particulieren en geen bestellingen regelen via de telefoon hebben we 2 dagen later de fietstassen in huis. Er is maar 1 nadeeltje: in Amerika is de gele kleur het meest gewild en dat is dan ook het enige wat op voorraad is :-( En dus rijden we inmiddels als een stel kanariepieten rond. We willen verder en omdat we door al dit gedoe wat in tijdnood dreigen te geraken regelen we ook nog een shuttlebus die ons met alle bagage naar Torrey brengt. Daar pakken we de route weer op.

Terwijl we op de bestelling wachten hebben we opnieuw een auto gehuurd en rijden we nogmaals Archespark in. Nu in de avond. Ook bezoeken we Canyonlands Park nogmaals - maar nu vanaf de meer afgelegen oostzijde. In dit gedeelte eveneens rotstekeningen die worden toegeschreven aan de oorspronkelijke indiaanse bevolking. En verder is Utah ook een gebied waar het draaide om het wilde westen en cowboys. In Canyonslands Park zijn er restanten te zien van onderkomens die de cowboys maakten onder de rotsen. En tot slot is/wordt dit ruige desolate landschap veelvuldig gebruikt voor allerlei Hollywoodfilms: Butch Cassidy, Buffalo Bill, Thelma & Louise.